Od dzieciństwa przypatrywałem się jak ojciec majstrował, lutował. To niekwestionowany nr 1 wśród fachowców, z którymi miałem styczność. Mimo dojrzałego już wieku, potrafi zrobić właściwie wszystko. Ale prawdziwy potencjał drzemie w jego pomysłach i inżynierskich rozwiązaniach. Do dziś są one źródłem moich inspiracji i podziwu!

Dużo praktyki wyniosłem pracując w firmie  Sławomira Jurczuka. Prawdę mówiąc do dziś nie znam chyba lepszego fachowca, który bardziej biegle znał by elektroniczne systemy zabezpieczeń, alarmy. Nie mogę zapomnieć również o Macieju Adamowskim. To rasowy, surowy inżynier, prawdziwa "złotą rączka". Praca w towarzystwie tych gości zaszczepiła we mnie 

To tu rozpocząłem swoje pierwsze doświadczenie zawodowe: łączyłem pierwsze kable, robiłem zwarcia. Była to jedna z pierwszych, dużych, białostockich firm zajmujących się szerokopasmowym dostępem do internetu, teletechniką, światłowodami i nowoczesną telekomunikacją. Już podczas studiów, dzięki uprzejmości jednego z dyrektorów, Jurka Romaniuka, który zauważył mój potencjał, zacząłem pracować zawodowo - będąc jednocześnie na studiach dziennych!

Co dała mi szkoła. O zdolnościach zawodowych oczywiście nie decyduje ilość ukończonych szkół i kursów, a raczej siła rozwiązywania trudnych zadań . Z politechniki najbardziej cenię zdobytą umiejętność logicznego myślenia, przewidywania i zapobiegania trudności. Zakodowałem sobie maksymę,  powtarzaną przez kilku moich profesorów:

Studia podyplomowe,

 

kierunek Elektronika i Telekomunikacja

Moi nauczyciele byli nie tylko teoretykami, ale i praktykami. Najbardziej cenię wykładowców, którzy nauczyli mnie logicznego myślenia (dr inż. Jarosław Makal).